Maalesef Ada'yı sadece beş buçuk ay emzirebildim. İşe dönüş stresi, o yada bu sebep derken Ada dört buçuk aylık olduğunda benim sütüm azalmaya başladı. Sütümün azaldığının farkındaydım, ama son damlasına kadar sağıp kızıma verme fikri beni acayip rahatlatıyordu. Hatta sırf bu duygusal tatmin ve altı aydan önce kızıma mama verme korkum yüzünden Ada nın rutin kontollerinden birinde doktorumuz kilo alımı azaldı muhallebiye başlamamız lazım desede, hemen bu cümleyi kulak ardı ettim. Babamız da anne sütünü önemini biliyordu ve Ada'yı hazır mama'ya başlatmak fikri ikimize de öcü gibi geliyordu. O yüzden doktorumuzun dediklerine kulağımızı tıkayıp bir ay daha anne sütüyle idare edebileceğimize karar verdik. Sütüm yetiyor gibiydi Ada verdiğim kadar sütü içiyordu, dahasını ister gibi bir hali de yoktu hatta biraz iştahsızlaşmıştı. Beşinci ay kontorolümüzde doktorumuz Ada'nın kilo almadığını söylediğinde eşim de bende üzüldük, çünkü Ada iki ay boyunca toplam iki yüz gram almıştı. Kendimizi suçladık, doktorumuzda yanlış yaptığımızı, mamalardan bu kadar korkmamamız gerektiğini yineledi, yine sütümü verebileceğimi söyledi, sadece Ada'nın günlük yemek düzenine bir muhallebi ilave etti. Dediğini yaptık, muhallebiyi sulandırdık biberonla içebileceği bir kıvama getirdik. Kızıma muhallebiyi ilk verdiğimizde itiraz etmedi severek yedi. Sonraki günlerde bu böyle devam etti, biz de çocuğun karnı doydu, demek aç kalıyormuş, aman yanaklarına kan geldi diye sevindikçe sevindik. Yaklaşık bir hafta sonra ada biberonu reddetmeye başladı, ağzına götürmeye çalıştığımızda ya eliyle itiyor ya kafasını diğer tarafa çeviriyordu. Ne denediysek başarılı olamadık, ben deepfreze'deki bir elin parmağını geçmeyecek kadar kalan süt stoklarından medet ummaya başlamıştım ki bakıcımız Ada'nın tekrar biberonda içtiğini söyledi, sevindik ama fazla uzun sürmedi Muhallebiyi içer içmez Ada'da kızarıklar başladı özellikle ağız çevresinde , başında, kulak arkasında, boynunda, koltuk altlarında yüzlerce kırmızı sivilce başı gibi noktalar.
Ada'nın rutin muayneleri sırasında doktorumuzun bekleme odasında tanıştığım bir anne bebeğinin muhallebiye başladığını hemen sonra vücudunda döküntü olduğunu bebeğine süt alerjisi teşhisi koyduklarını söylemişti ayaküstü. Neden bilmiyorum ama o gün kendimi o anneye çok yakın hissettim. Sanki Ada'da böyle bir şey olacakmış gibi geldi bana. Aslında hayatın insana bazı tesadüfleri yaşatması oldukça yerinde oluyor. Bazen düşünüyorum da ben orda o anneye rastlamasaydım süt alerjisi diye bir alerjinin varlığı ve bunun belirtilerinden birinin vücutta döküntü olduğunu bilmeyecektim. Ada'nın vücudundaki döküntüleri görür görmez, o anneyi anımsadım. Günlerden Pazardı. Adanın doktorunu aradık telefonda durumu anlattık alerji olabileceğini ama hastaneye götürmemiz gerektiğini söyledi. Zaman geçtikçe döküntülerin Rengi açılıyordu. Doktora açıklamak için döküntülerin fotoğrafını çektik ve kızımı kucakladığımız gibi hastaneye gittik. Maalesef umduğumuz kadar net bir teşhis koyamadılar enfeksyon da olabilir alerji de dediler. İlaç da vermediler ama akşam bizim için diken üstünde geçti. Ertesi gün kendi doktorumuza koştuk, görür görmez bu düpedüz süt alerjisi dedi. Sonra testler yapıldı ve Ada'nın süt alerjisi ( laktoz intoleransı) olduğu kanıtlamış oldu. Asıl zorlu süreç başladı çünkü her süt alerjisi olan bebek gibi Ada'ya da "Pregomin" ve "Neocate" adlı mamalar recete edildi. Ama o iki mamanın da tadı o kadar kötüydü ki adaya yedirebilmek için akla karayı seçtik. İçine vanilya şurubu damlattık, sonra pekmez denedik, çabalarımız sonuç verdi ama Ada'nın beslenme düzeni hiçbir zaman yaşıtları gibi olmadı. İştahsızlaştı, yemek yemesi işkenceye döndü. Hala da aynı şekilde devam ediyor. Ne yapsak nasıl yedirsek diye her gün şekilden şekle giriyoruz. Bizi tek sevindiren şey Ada'nın alerji değerlerinin geçen yıla oranla çok düşmüş olması bu kadar emek bir işe yaradı demek diyor insan ama yine de bu kızımın alerjik bir çocuk olduğu gerçeğini maalesef değiştirmeyecek.
No comments:
Post a Comment